सोलापूर जिल्ह्यातल्या मोहोळ तालुक्यातलं वडवळ. इथले बिरुदेव गजेंद्र काळे. चाळिशीतले बिरुदेव एका हाताने हमाली करून संसाराचा गाडा हाकत आहेत. वयाच्या १७व्या वर्षी उसाचा रस काढताना चरख्यात हात अडकला. हात गमावल्यानं बिरुदेव निराश झाले.
शिक्षण नववीपर्यंत. शिक्षणात, इतर कुठल्याच गोष्टीत मन रमेना. घरीच पडून राहू लागले. शेतीवर अवलंबून असलेल्या काळे कुटुंबात बिरुदेवसह पाच जण. परिस्थिती तरुण मुलानं पडून राहणं न परवडणारी. बिरुदेवची मधली काही वर्ष अशीच गेली.
मोठा भाऊ विठ्ठल सोलापूर रेल्वेस्थानकात माथाडी कामगारांमध्ये मुकादम. बिरुदेवनं पुन्हा हिमतीनं उभं राहावं म्हणून प्रयत्न करायचा. सोलापुरात येऊन काम करण्याचा सल्ला तो द्यायचा. अखेर २००४ मध्ये बिरुदेव सोलापुरातल्या रेल्वे स्थानकाच्या मालधक्क्यावर दाखल झाले. काही दिवसांच्या निरीक्षणानंतर त्यांनी कामाला सुरुवात केली. बरोबर काम करणाऱ्यांना कौतुक वाटत असलं, सांभाळून घेण्याची तयारी असली तरी एका हातानं पोती कशी उचलणार? माल कसा भरणार असे प्रश्न होतेच. पण लहानपणापासून शेतीची कामं केली असल्यानं त्यांनी या सर्व अडचणींवर मात केली. सिमेंट , धान्य अशी कुठलीही पोती ते एका हातानं उचलतात. मालधक्क्यावर इतर कुठल्याही कामगाराप्रमाणे ते काम करतात. पत्नीच्या मदतीनं स्वतः ची आणि रामहिंगणी इथली शेतकऱ्यांची शेतीही ते करतात.
मोठा भाऊ विठ्ठल सोलापूर रेल्वेस्थानकात माथाडी कामगारांमध्ये मुकादम. बिरुदेवनं पुन्हा हिमतीनं उभं राहावं म्हणून प्रयत्न करायचा. सोलापुरात येऊन काम करण्याचा सल्ला तो द्यायचा. अखेर २००४ मध्ये बिरुदेव सोलापुरातल्या रेल्वे स्थानकाच्या मालधक्क्यावर दाखल झाले. काही दिवसांच्या निरीक्षणानंतर त्यांनी कामाला सुरुवात केली. बरोबर काम करणाऱ्यांना कौतुक वाटत असलं, सांभाळून घेण्याची तयारी असली तरी एका हातानं पोती कशी उचलणार? माल कसा भरणार असे प्रश्न होतेच. पण लहानपणापासून शेतीची कामं केली असल्यानं त्यांनी या सर्व अडचणींवर मात केली. सिमेंट , धान्य अशी कुठलीही पोती ते एका हातानं उचलतात. मालधक्क्यावर इतर कुठल्याही कामगाराप्रमाणे ते काम करतात. पत्नीच्या मदतीनं स्वतः ची आणि रामहिंगणी इथली शेतकऱ्यांची शेतीही ते करतात.
- अमोल सिताफळे.
No comments:
Post a Comment