सुरगाणा तालुक्यातील अतिदुर्गम असलेला चिकारपाडा. येथील साहिल चौधरी हा जन्मतः पायाने अधू. आपल्या व्यंगामुळे त्याला अंगणात पळता आलं नाही की बरोबरीच्या मुलांसोबत खेळता आलं नाही. लहान बाळासारखे रांगत किंवा आई - वडिलांच्या खांद्यावर बसून त्याला शाळेत जावं लागत होतं. घराच्या अंगणातील खेळही तो रांगतच खेळायचा. आई वडिलांनी कधी पदरमोड करत तर कधी सरकारी योजनांचा लाभ घेत त्याच्या पायावर नाशिकच्या रुग्णालयात दोन वेळा शस्त्रक्रिया केली. मात्र त्याच्यात काही सुधारणा झाली नाही.
सभोवताली जंगल. त्यामुळे वाहतुक व्यवस्था नाही. तरीही त्याचे वडिल दादुराम त्याला कडेवर घेऊन शाळेत सोडत. त्याची आई शाळेच्या वेळेत त्याच्या नैसर्गिक विधीसाठी तेथेच थांबून रहायची.
अर्थात साहिलच्या व्यंगाचा त्याच्या शैक्षणिक प्रगतीत कधीही अडथळा आला नाही. साहिलची अभ्यास आणि खेळाची आवड, पालकांची अवस्था पाहता मुख्याध्यापक बलराम माचरेकर यांनी पुढाकार घेतला. चिकारपाडा हे गुजरात सीमेजवळचं गाव. मग तेथील खारेल गावातील ‘ग्रामसेवा ट्रस्ट’शी संपर्क साधत माचरेकर यांनी त्यांना साहिलच्या व्यंगाची माहिती दिली. ट्रस्टच्या वैद्यकीय अधिकाऱ्यांनी साहिलची तपासणी केली. आणि त्याच्यावर शस्त्रक्रियेचा निर्णय घेतला. नुकतीच ही शस्त्रक्रिया पार पडली. काही दिवसाच्या आरामानंतर साहिल आता सर्वसामान्य मुलांसारखा खेळू आणि चालू लागला आहे. त्याची ही प्रगती पाहून पालकांच्या आनंदाला पारावर उरला नाही. आपल्या भावना कुठल्या शब्दात व्यक्त करायच्या हे समजत नसल्याचं दादुराम चौधरी सांगतात. तर माचरेकर यांनी साहिलसाठी केलेल्या प्रयत्नांचे यश पाहता वर्गातील अजून एका मुकबधीर मुलासाठी आपण प्रयत्न करण्याचा मानस व्यक्त केला.
आठ वर्षाचा साहिल नुकताच चालू लागला असला तरी त्याची जवळची जिल्हा परिषदेची शाळा केवळ पट संख्येअभावी बंद पडल्याने त्याला आता दोन किलो मीटर अंतर पायी चालत शाळा गाठावी लागणार आहे. प्रतिकूल परिस्थितीत साहिलची जिद्द कायम असून शिकून मोठ्या गाडीत फिरता येईल असं मला व्हायचं आहे असं तो आर्वजून सांगतो.
सभोवताली जंगल. त्यामुळे वाहतुक व्यवस्था नाही. तरीही त्याचे वडिल दादुराम त्याला कडेवर घेऊन शाळेत सोडत. त्याची आई शाळेच्या वेळेत त्याच्या नैसर्गिक विधीसाठी तेथेच थांबून रहायची.
अर्थात साहिलच्या व्यंगाचा त्याच्या शैक्षणिक प्रगतीत कधीही अडथळा आला नाही. साहिलची अभ्यास आणि खेळाची आवड, पालकांची अवस्था पाहता मुख्याध्यापक बलराम माचरेकर यांनी पुढाकार घेतला. चिकारपाडा हे गुजरात सीमेजवळचं गाव. मग तेथील खारेल गावातील ‘ग्रामसेवा ट्रस्ट’शी संपर्क साधत माचरेकर यांनी त्यांना साहिलच्या व्यंगाची माहिती दिली. ट्रस्टच्या वैद्यकीय अधिकाऱ्यांनी साहिलची तपासणी केली. आणि त्याच्यावर शस्त्रक्रियेचा निर्णय घेतला. नुकतीच ही शस्त्रक्रिया पार पडली. काही दिवसाच्या आरामानंतर साहिल आता सर्वसामान्य मुलांसारखा खेळू आणि चालू लागला आहे. त्याची ही प्रगती पाहून पालकांच्या आनंदाला पारावर उरला नाही. आपल्या भावना कुठल्या शब्दात व्यक्त करायच्या हे समजत नसल्याचं दादुराम चौधरी सांगतात. तर माचरेकर यांनी साहिलसाठी केलेल्या प्रयत्नांचे यश पाहता वर्गातील अजून एका मुकबधीर मुलासाठी आपण प्रयत्न करण्याचा मानस व्यक्त केला.
आठ वर्षाचा साहिल नुकताच चालू लागला असला तरी त्याची जवळची जिल्हा परिषदेची शाळा केवळ पट संख्येअभावी बंद पडल्याने त्याला आता दोन किलो मीटर अंतर पायी चालत शाळा गाठावी लागणार आहे. प्रतिकूल परिस्थितीत साहिलची जिद्द कायम असून शिकून मोठ्या गाडीत फिरता येईल असं मला व्हायचं आहे असं तो आर्वजून सांगतो.
No comments:
Post a Comment