एका दत्तक घेतलेल्या मुलीची आई..

प्रवास पालकत्वाचा -
आई असण कळलं त्या वयापासुन आई होण्याच स्वप्न. आई तेही एका मुलीची आई, आणि तेही एका दत्तक घेतलेल्या मुलीची आई... हे स्वप्न वाढवित मोठे झाले. मोठे होत राहीले तसतसे स्वप्नही वाढत राहिलं. स्वप्नाचा मार्ग दुर्धर आहे हे कळत होतं. तसं होतही गेलं, रितीभातीच्या अडचणी आल्यात, सामाजिक मापदंडाचे नैतिक नितीनियम आलेत. उभयतांमधील वैचारिक संघर्ष आला. जवळच्या माणसांची रोकटोक आली...
भिती दिली, असहकार दाखवला, मग मुलगीच का? घेतली तीही सावळी..? अश्या एक ना अनेक कारणाचा प्रश्नांची ढग फुटी झाली. तरी मजल दर मजल गाठत या सरयांना एक बहारदार उत्तरं दिलं ‘श्रावणी’.
श्रावणातला जन्म म्हणून श्रावणी. ती हे नाव घेऊनच आली त्यामुळे मग तेच कायम राखलं. घरी आणल्याचा दिवस वाढदिवस करं, असेही सुचविण्यात आले. पण मला तिच्या निर्मीणाचा सन्मान करायचा होता, स्विकार करायचा होता संपुर्ण.
१८ ऑगस्ट २००५ चा जन्म. गेल्या अठराला श्रावणी १२ वर्षाची झाली. बारा वर्ष, एक तप. एका तपाची साधाना, एका तपाची श्रावणी.

पहिल्यांदा कुशीत घेतले. तेंव्हाचे तिचे डोळे आठवतात. निरव, कुठलीच वस्ती नसलेले. प्रेषीतासारखे. माझ्यात शोध घेत असल्याची तेवढी एक उघड झाप. पाय आक्रसुन पोटाशी घेतलेले. शरिराची छोटीशी गाठोडी करुन मिटून घेत… आव्हानच वाटलं तेंव्हा या कळीला फुलवायच म्हणजे…?
अगदी म्हणतात तसा ओल्या मातीचा गोळा तो…त्याला आकार द्यायचा, या तळहातावर घडवायच, कुशीत वाढवायच, बोट धरुन शिकवायच सारं…
सुरवातीला जरा एकएकटीच राहायची. खुप शांत, सर्वसामान्य मुलांसारखी दंगामस्ती नाहीच… एकदम शिस्तीत. खाणे, झोपने, उठने... पण मग एक सात आठ महिन्यानी मी दिसायला लागले तिच्या डोळ्यात, तिच्या स्पर्शात… मायेचा पान्हा भरुन पावला. आता तिच्या तान्हुल्या जगात आम्ही तिचे होऊन वावरत होतो. तिची काळजी घेत होतो. तिला जपत होतो.
माझे हात राकट म्हणून मालीशची जवाबदारी देवेनला. देवेनचे हात फार मऊसुत… त्यानंतर तिची उन उन आंघोळ, मग तिची छानशी तयारी, मग तिच्या सोबत खेळणे, दोघांनी मिळून भरवने, मग तिची झोप… ती झोपली की घर शांत. त्यामाघारी घरची सगळी काम आटोपून संध्याकाळी तिला बेबी बॅगमधे टाकून भुर्रर्रर्र…फार स्वप्नवत होते ते दिवस…
त्या दिवसात नवराष्ट्र सोडले होते मी यासाठी.
तरी बाल संगोपणाची फारसी माहिती नव्हती, जवळ कुणी सांगणार नव्हतं त्यामुळे तिला काही झालं ते पटकन कळायच नाही त्यावेळेस जरा हालच झाले माझ्याकडून श्रावणीचे. पण मग सांभाळून घेतले. शिकले.
देवेन त्याच्या या ना त्या कारणामुळे दुरच असायचा. त्यामुळे जस्तीत जास्त आम्ही दोघीच असायचो. एकमेकींसोबत; एकमेकींसाठी. तिला भातुकलीची फार आवड. ती तिच्या भातुकलीत ती, मी, आणि तिची बाहुली असा खेळ मांडत असे…एकदा देवेन बोललाही हिच्या संसारात मी कुठे दिसत नाही…
देवेन गेल्यावर सगळीकडून जरा पोरक्या, परक्या झालोत आम्ही. तेंव्हा दोघी सुन्न… तिला इथे तिथे गुंतवून मी सैरभैर. शुन्य. पण मग सावरलं तिने हसत-खेळत मनवलं जिंदगीला. आणि मलाही.
ती देवेनला बबुडी म्हणायची. बोलायला लागल्यावर तिचा पहिला शब्द बाबाच! तिचा बाबा मी तिला देऊ शकणार नाही याचं शल्य राहील.
मी श्रावणीला तिच्या वास्तवापासुन कधीच दुर ठेवलं नाही. तिला शब्द अर्थ कळायला लागल्यापासुन मी तिला ती माझ्यासाठी विशेष असल्याच सांगत आलेय. ती सर्वसामान्य मुलांसारखी पोटातून नाही तर मनातुन जन्माला आलेली आहे असे समजावत आले. बिंबवत राहीले, तश्या गोष्टी सांगीतल्या. कथा कथुल्या बनवल्या. प्राणी, पाखरं, पान यांचे संदर्भ दिले. सृष्टीतला प्राण समजावून सांगीतला... तिने ते समजून घेतले. स्वसन्मानाने आपले असणे स्विकारले सोबत माझेही… तिचा तो स्विकार सृष्टीने आमच्यातील अद्वैत स्विकारण्यासारखा…
मित्रांनो, श्रावणी सुनीता देवेंन्द्र वानखेडे खुप गुणी मुलगी आहे. तिला प्रत्येक गोष्टीची आवड आहे. ती सगळ करुन पाहाते. अभिनयाच अंग आहे तिला. आवाज चांगला आहे. उच्चारही. खुप स्वप्न आहेत तिची. ती law of attraction ला मानते. तिच्यासाठी, माझ्यासाठी खुप काही काही करेल म्हणते. आणि प्रत्येक वेळेस यासारयात एक महत्त्वाच सांगून जाते,
आई, मोठी झाल्यावर ना मी ही एक मुलगी दत्तक घेईल…तुझ्यासारखी!
  सुनिता झाडे