बालदिनाच्या निमित्ताने

प्रिय अनन्या,
बालदिनाच्या निमित्ताने तुझी फारच आठवण येत होती. तशी नेहमीच येते हे खरं. पण आज मी कामासाठी घराबाहेर असल्याने विशेषच. 
पहिलं सांगायचं म्हणजे, मी तुझा बाबा म्हणून, तुला कधी काळी काही रागाने बोललो असेन, तुला ओरडलो असेन तर तुझी मी माफी मागत आहे. मी तुला जरी प्रमाने रागावलो असेन तरीही... मी यापुढे असं होऊ देणार नाही, याचं तुला वचन देत आहे. आम्हा प्रौढांना संयमाने वागायला हवं, आपल्या रागावर नियंत्रण ठेवायला हवं, हे खरं. 
आम्ही प्रौढ म्हणून तुझ्यासारख्या मुलांचं, तुमच्या हक्कांचं संरक्षण करण्यास अजूनही पूर्णपणे यशस्वी न झाल्याचं मला फारच वाईट वाटत आहे. बाळा, अजूनही मुलांवरचे अत्याचार कमी होत नाही आहेत. किंबहुना त्यातील क्रूरपणा फारच वाढत चालला आहे. शाळेत, घरात, प्रवासात, परिसरात अजूनही तुमच्यासारखी मुलं सुरक्षित नाहीत. अजूनही कित्येक मुलींना समाजाच्या भीतीमुळे शाळा सोडून घरी बसावं लागते. मुलींचं लग्न लावलं म्हणजे ती सुरक्षित झाली ही समाजाची विचारधारा अजूनही बदलत नाही.
अन्नू, तुला वाढवताना जरी अपेक्षांचं ओझं आम्ही तुझ्यावर टाकलं नसलं, तरी कित्येक मुलं अजूनही दप्तरांच्या ओझ्यासोबत पालकांच्या अपेक्षेचं ओझं घेऊन जगत आहेत. एकवेळ दप्तरांचं ओझं ठीक, पण पालकांच्या अपेक्षेचं नको, अशी अवस्था आज झाली आहे. पालकांशी मुलांचा संपत चाललेला संवाद, त्यातून निराशेकडे झुकणारी मुलं आणि मग त्यांचा दुर्दैवी अंत हे सारं, सहन न होणारं आहे गं.
स्वच्छ पाणी, हवा, वातावरण शाळेत भीतीमुक्त वातावरण, परिक्षेचं भूत, शिक्षणाचा दर्जा, सातत्याने त्यात होणारे घोळ, आरोग्यसुविधा, कित्येक मुलींना जन्माला येण्याअगोदरच मारणं वा जन्मलीच तर टाकून देणं... या सगळ्याची फारच खंत वाटते.
पण तुझ्याकडे, तुझ्यासारख्या मुलांकडे पाहिलं की एक आशावाद पुन्हा उफाळून येतो. आम्ही प्रौढ इतके तुमच्यावर अत्याचार करूनदेखील तुमचे ते विश्वास ठेवणारे, आश्वस्त डोळे आणि निरागस हास्य पाहिलं की लढायची ताकद मिळते.
म्हणून, मी आज तुला वचन देत आहे की जोपर्यंत जीवन आहे तोपर्यंत ही परिस्थिती बदलण्याचा निकराने प्रयत्न करीन. पण हे करत असताना तुझ्या हक्कांवर कोणत्याही प्रकारे गदा येणार नाही याचं सातत्याने भान ठेवीन.
आणि हो, लाडके, तुला दररोज एक गोष्ट सांगण्याचं वचन मी तुला आज देत आहे.
तुझा प्रिय बाबा
विकास सावंत.