Saturday 27 October 2018

वंदनाची गोष्ट - भाग ३-त्याला आयुष्यात उभं करण्याचा नाद मला आयुष्यातून उठवत होता.


बाळंतपणानंतर तान्ह्या दिशाला एकटं सोडून मी दुकानावर काम करे. आणि बाबू पैसे घेऊन गायब व्हायचा. माझे खूप हाल झाले. तान्ह्या दिशाला मला दूधही पाजता यायचं नाही. मी रडत बसायचे. दिशा अडीच महिन्याची असताना बाजूला राहणार्‍या माणसाने, याला दहा हजार रुपये ठेवण्यासाठी दिले. बाळ लहान असल्यामुळे मी कामावर जात नव्हते. दुकानातले पैसे थोडे थोडे जमा करत घरात पाचेक हजार जमा झाले होते. शेजार्‍याकडून घेतलेले दहा हजार आणि माझे पाच हजार घेऊन तो तीन दिवसघरातून गायब झाला. मी वेड्यासारखी दारूची दुकानं शोधत राहिले. एका दारुच्या दुकानावर तो सापडला. त्याला घरी आणलं. त्याच काळात दिशाची तब्येत बिघडली. तिला हॉस्पिटलमध्ये ठेवावं लागलं. पुन्हा कर्ज घेऊन दुकान चालू करुन दिलं. शेजार्‍याचे पैसे मी कर्ज काढून परत दिले. पुन्हा दारू - जुगाराचं चक्र सुरु झाले.
सतत घ्याव्या लागणार्‍या कर्जाला कंटाळून मी त्याला पैसे देणं बंद केलं. माझं व्हीटीचं काम सुटलं. दिशा दीड वर्षांची झाल्यानंतर मी मुलुंडला आले. पुन्हा म्हाडा कॉलनीत त्याला दुकान घालून दिलं. काही झालं तरी आपण बाबूला आयुष्यात उभं करायचं, त्याला लाईनीवर आणायचं, असा माझा निश्चय. पण मला हे कळत नव्हतं की, त्यालाआयुष्यात उभं करण्याचा नाद मला आयुष्यातून उठवत होता.
पुन्हा हेच चक्र. मी कर्ज काढून त्याला सपोर्ट करणार आणि तो सगळे पैसे दारू जुगारात घालवणार. मी त्यावेळी आईकडे राहत होते. तिथे तो मला मारहाण करत होता. आई अन् भावाने मला आता तू तुझी व्यवस्था कर असं सांगितलं. मी भाड्याने रूम घेतली आणि घरी एंब्रॉयडरीचं काम करु लागले. त्यात पोटापुरते पैसे मिळत. दिशा तीन वर्षांची झाली. तिला शाळेत पाठवायची वेळ झाली. त्याने मुलीला शाळेत घालायला नकार दिला. मी घरोघरी फिरून काम मागितलं.
एका ठिकाणी नोकरी मिळाली. त्या बाईंनी मला शाळेची बॅग, बूट विकत घेऊन दिले, पगारही दिला आणि दिशा शाळेला जाऊ लागली. यानंतर मला बर्‍यापैकी स्वयंपाकाची कामे मिळू लागली. बाबूचं वागणं आणखीच बिघडलं. तो रात्री उशिरा येऊन मला लाथा मारून घराबाहेर काढे. मी दिशाला घेऊन रात्ररात्र एखाद्या दुकानाच्या बाहेर बसत असे. सकाळी एखाद्या मैत्रिणीकडे तोंड धुवून दिशाला घेऊन कामाला घेऊन जाई. तिथूनच तिला शाळेत सोडत असे.
पुढे तो व्हीटीला कामाला जायला लागला. मी त्याला डबा करुन देई. त्याला पैसे मिळू लागले. पण त्याने एक रुपयाही घऱी खर्चाला दिला नाही. लग्नाला आता सात वर्षं झाली होती. मी पुन्हा गरोदर राहिले. त्याला हे कळल्यापासून हे मूल माझं नाही, असं तो बोलू लागला.
नववा महिना चालू असताना एकदा तो दारूच्या नशेत पोटावर पडला. माझ्या पोटात खूप दुखू लागलं. पुढचे पंधरा दिवस माझे खूप हाल झाले. बाळंतपणाला आठ दिवस उरलेले असताना त्याने मला मारहाण करुन मला आणि दिशाला बाहेर काढले. या काळात मी काम करुन पैसे साठवून पुन्हा दागिने केले होते. ते दागिनेही त्याने हिसकावले.
.................
पुढे आठ दिवसांनी १० मे २००५ ला मला मुलगा झाला. त्याचं नाव साई. त्यावेळी, नवर्‍याने माझे दागिने गहाण ठेवून वस्तीला पेढे वाटले.

-  (शब्दांकन: भक्ती चपळगावकर)

No comments:

Post a Comment