एकच प्याला (आखुडबुद्धी बहुशिंगी)

परवाच कुणी गडकरी नावाच्या मराठी प्लेराईटरनं लिहिलेला एक ओल्ड म्युझिकल प्ले बघायचा योग आला. (खरंतर ऐकायचा योग आला असं म्हटलं पाहिजे. वाचकांच्या सोयीसाठी त्यातल्या मुख्य पात्रांचे संवाद कंसात आणि बिनमहत्त्वाच्या नटांचे संवाद कंसाबाहेर दिले आहेत.)
पद्माकर : ठीक आहे. ऊठ सिंधू, या घरात पाणी प्यायलासुध्दा राहू नकोस! चल- (चल छैय्या छैय्या छैय्या चल छैय्या छैय्या…)
सिंधू : दादा, या घरातून कुठं (हॅलो, हां कोण बोलतंय? जांबुवंतराव का? अहो, जरा मोठ्यानं बोला. इथं नाटकाला आलोय, इथल्या आवाजामुळं नीट ऐकू येत नाहीय. काय म्हणालात? च्यायला! मध्येच कट झाला.)
पद्माकर : कुठंही! (डिंगडिंगडिंगडिंगडिडीडिंगडिंग डॉमडॉम- क्रेझी फ्रॉगची ट्यून वाजते) या नरकाबाहेर अगदी कुठंही!
सिंधू : हा नरक? (डिंग डिंग) हे पाय जिथं आहेत तिथं नरक? ( टूं डुंडू टुंडूडू डगडगडग टंडडंग टंडडंग- दूरदर्शनच्या जुन्या बातम्यावाली रिंगटोन वाजते. पण ती पूर्ण वाजण्याआधीच टॅंडॅंट्यांड्य़ांटॅं ट्यांट्यां- आयपीएलवाली रिंगटोन वाजल्यानं त्यात हा आवाज दबला जातो. लोकांना डिस्टर्ब करणाऱ्या दूरदर्शन रिंगटोनवाल्याची चांगलीच खोड मोडली असं आवाज दबलेल्या काही नाट्यप्रेमींचं मत होतं.) दादा, अरे, तू चांगला शहाणा ना? वेडया, हे पाय जिथं असतील तिथंच माझा स्वर्ग, तिथंच माझं वैकुंठ, आणि तिथंच माझा कैलास! (हाहा- कुणीतरी तळीराम होऊन आलेला प्रेक्षक चुकून हसतो. स्टेजवरचा तळीराम चपापतो.)
सिंधू गाऊ लागते-
कशी या त्यजू पदाला। (आला आला वारा)
वसे पादयुग जिथे हे। मम स्वर्ग तेथ राहे॥
(हू लेट द डॉग्ज आऊट… हू लेट द डॉग्ज आऊट… हू हू)
या रिंगटोनमुळं लोकांच्या संभाषणात मध्येमध्ये अडथळा आणणारं नाटक थांबतं आणि मुख्य पात्रांचा संवाद सुरु होतो.
प्रेक्षक (हू लेट द डॉग्ज आऊट-वाला) : हॅलो, कोणाय?
पलीकडून : ओरडताय का हो असे नाटकात असल्यासारखे?
प्रेक्षक : अहो, नाटकालाच आलोय मी. पण तुम्ही कोण?
पलीकडून : मी तुमच्या मागच्याच रांगेत बसलोय. त्याच काये, आमच्या बंटीला तुमची ट्यून खूप आवडली. त्याला ती ऐकवली तर आम्हांला शांतपणे नाटक बघू देईल थोडावेळ.
प्रेक्षक : मुलाला कशाला आणलंत नाटकाला? रडून-ओरडून पोरं नुस्ती डिस्टर्ब करतात. घरी आजीआजोबा नाहीत का?
पलीकडून : आहेत ना. पण तेही नाटक बघायला आलेत. तुमच्या बरोब्बर पाठीमागं झोपलेत ना, ते आजोबा आणि खलबत्त्यात कुटून पॉपकॉर्न मऊ करून खातायत ना त्या आजी. दोघांना खूप आवड आहे हो नाटकाची.
प्रेक्षक : ते दिसलंच! आणि आजोबा चांगलेच घोरतायत!
पलीकडून : हो, थोडा त्रास होतो त्यांना नाटकाच्या आवाजाचा. पण थोडीफार तरी ॲडजस्टमेंट केलीच पाहिजे ना आयुष्यात?
सिंधू : (मध्येच) स्वलोकी चरण हे नसती
प्रेक्षक : (वस्सकन ओरडून) थांबा हो, आम्ही कुठं काय पळून चाललो आहोत काय?
पलीकडून : काय हो, तुमच्या सोबत आहेत त्या तुमच्या मिसेस का?
प्रेक्षक : हो. तुम्हांला कशाला पाहिजे?
पलीकडून : काही नाही, आमच्या बायकोला तिची साडी खूप आवडली. मंगलगिरी कॉटन दिसतीय. कुठून घेतलीय हो?
प्रेक्षक : अस्सल सोलापुरी सिल्क आहे हो. माझ्या मेव्हण्यानं आणलीय तंजावरमवरून. आणखी काही?
पलीकडून : काही नाही. ठेवा फोन. (सिंधूला) ओ, झाला आमचा फोन, करा तुमचं गाणं सुरू-
सिंधू : हू लेट द डॉग्ज आऊट… हू हू….
***
शेवटी काय, नाटकाचं उद्दिष्ट प्रेक्षकांचं मनोरंजन करणं हेच असतं ना?
- ज्युनिअर ब्रह्मे