मुलांचं बालपण आठवायचं म्हणजे आयुष्यातली 25 आणि 27 वर्षं rewind करायची. सौरभ आणि मिहीर यांचं बालपण म्हणजे "पालक" म्हणून आमच्या दोघांचा घडण्याचा काळ !
एकत्र कुटुंबात असल्यामुळे आजी आजोबांचे अनुभव मुलांच्या दुखण्याखुपण्यात नेहमीच उपयोगी ठरत. त्यांच्या मायेची अगदी आजीने स्वतः शिवलेल्या गोधडीची ऊब मुलांना मिळाली. खाऊ, खेळणी आणि मुलग्यांसाठी त्यातल्या त्यात जे काही फॅशनचे टी शर्ट, शर्ट पॅन्ट, जोधपुरी, धोती वगैरे खरेदी करून आमची हौस आम्ही भागवत असू. छान छान गोष्टी आणि बालगीतांच्या कॅसेट्स लावत असू. माझी रेडिओची नोकरी असल्याने दिवसाची सुरुवात गाणी, भाषणं, मुलाखती यांनी होत असे, आजही तसंच सुरू आहे. त्यामुळे चांगलं ऐकणं हा एक अविभाज्य भाग होता. चांगली व्याख्यानं ऐकणं, कविता, गाणी, नाटक अधिक प्रमाणात आणि कधीतरी सिनेमा बघायला जात असू.
मुलांना मराठी आणि पुढे सेमी इंग्लिश माध्यमात शिकवण्याचा निर्णय आम्ही दोघांनी एकमताने घेतला. त्याचबरोबर इंग्रजी अक्षर ओळख, मराठी आणि सोप्या इंग्लिशमधली चित्रगोष्टींची पुस्तकं वाचन असं सुरू असायचं. मुलांशी गप्पा माझ्या तर खूपच कारण आज रेकॉर्डिंगला कोण मोठी व्यक्ती आली होती, त्यांनी काय सांगितलं, त्यांचे काही अनुभव मी तेव्हा आणि आजही सांगत असते. मोठ्या लोकांचा साधेपणा, अभ्यासपूर्ण बोलणं याचे किस्से मुलंही मनापासून ऐकायची. मात्र शाळेत काय झालं त्याविषयी बोलण्यात त्यांना रस नसे. विशेषतः मुलींच्या आया सांगायच्या, ती वर्गात घडणारी प्रत्येक गोष्ट सांगते. ही दोन्ही मुलं त्याबाबतीत अतिशय अनुत्साही. शाळेतल्या स्पर्धांमध्ये, कार्यक्रमात दोघेही भाग घ्यायचे. त्यासाठी नेहमीच त्यांना प्रोत्साहन दिलं, तयारी करून घेतली. पुढे सौरभ कराटे शिकू लागला आणि मिहीर गाणं. सौरभने कराटेच्या परीक्षा दिल्या. मिहिरने मात्र 3 परीक्षा झाल्यावर परीक्षा न देता गाणं शिकणं सुरू ठेवणार असं सांगितलं. त्यालाही आमची ना नव्हती. शाळेचा अभ्यास दोघांचाही व्यवस्थित होता. मिहीर वर्गात साधारण पहिल्या पाचात आणि सौरभ पहिल्या पंधरात. एकाला दोन्ही स्कॉलरशिप मिळाल्या, एकाला नाही. शाळेचा अभ्यास सातवी पर्यंत घरीच घेतला. स्कॉलरशिपची तयारी बाबा करून घेत असे.
घरात संख्येने पुरुषांची majority होती. सासरे, नवरा, दीर आणि दोघे मुलगे. तरीही काहीही ठरवताना सासुबाई आणि माझा विचारही नेहमीच घेतला जातो. महत्त्वाचं काही असलं की, कालनिर्णय घेऊन गोलमेज परिषद भरते, असं आम्ही गमतीने म्हणतो. पुढे चर्चेत मुलंही सहभागी होऊ लागली. त्यांचंही ऐकलं जातं.
घरात संख्येने पुरुषांची majority होती. सासरे, नवरा, दीर आणि दोघे मुलगे. तरीही काहीही ठरवताना सासुबाई आणि माझा विचारही नेहमीच घेतला जातो. महत्त्वाचं काही असलं की, कालनिर्णय घेऊन गोलमेज परिषद भरते, असं आम्ही गमतीने म्हणतो. पुढे चर्चेत मुलंही सहभागी होऊ लागली. त्यांचंही ऐकलं जातं.
माझी एक मैत्रीण म्हणायची, नोकरी करणाऱ्या आईची मुलं adjustive असतात. त्याचा प्रत्ययही आलाच. पण हे केवळ नोकरीमुळे नसेल तर एकूणच घरकाम हे फक्त बाईनेच करायचं असं वातावरण नसल्याने मुलंही शिकत गेली. भांडी घासणारी मावशी आली नाही तर त्यांचे आता 85 वर्षांचे असलेले आजोबा हे पूर्वीपासून आपलं ताट आपण घासायचे. साहजिकच बाबा आणि मिहीर सुद्धा आपापलं ताट वाटी घासून इतर कॉमन भांडी घासायला सुरूवात करतात. फरशी पायाला चिकट लागली की फिनेलच्या पाण्याने अख्खं घर कुणीही न सांगता मुलं पुसून काढतात.
एकाला स्वच्छतेची तर दुसऱ्याला स्वयंपाकाची आवड आहे. गंमत म्हणून किंवा नवीन डिश ट्राय करताना एकजण जिन्नस आणून देईल आणि दुसरा पदार्थ करेल. मिहीरचं सुरीने भाजी चिरणं, डिश सजवणं अतिशय सुबक काम. बाकी त्याला पसारा घालण्याची आणि सौरभला आवराआवर करायची आवड आहे. त्यावरून वाद व्हायचे. शिस्त, नीटनेटकेपणा यावरून एकमेकांना बोलणं सुरू असायचं. भांडण होऊन परत एक होणं ठरलेलंच असे.
घरात मुलगीच नसल्यामुळे मुलगे काम करतात, असं कुणी म्हणतात. पण ते खरं नाही. घर हे सगळ्यांचं आहे, हे त्यांच्या बाबाने आपल्या कृतीतून शिकवलंय. आज सौरभ चार्टर्ड अकाऊंटंट होऊन एका बहुराष्ट्रीय कंपनीत नोकरी करतो आहे. तो फ्रेंच अनुवादक म्हणून नोकरी करणाऱ्या त्याच्या पत्नीला, अदितीला घरकामात मदत करतो. मिहीर एमबीबीएस झाला. आता एमडीची तयारी सुरू आहे.
एकाला स्वच्छतेची तर दुसऱ्याला स्वयंपाकाची आवड आहे. गंमत म्हणून किंवा नवीन डिश ट्राय करताना एकजण जिन्नस आणून देईल आणि दुसरा पदार्थ करेल. मिहीरचं सुरीने भाजी चिरणं, डिश सजवणं अतिशय सुबक काम. बाकी त्याला पसारा घालण्याची आणि सौरभला आवराआवर करायची आवड आहे. त्यावरून वाद व्हायचे. शिस्त, नीटनेटकेपणा यावरून एकमेकांना बोलणं सुरू असायचं. भांडण होऊन परत एक होणं ठरलेलंच असे.
घरात मुलगीच नसल्यामुळे मुलगे काम करतात, असं कुणी म्हणतात. पण ते खरं नाही. घर हे सगळ्यांचं आहे, हे त्यांच्या बाबाने आपल्या कृतीतून शिकवलंय. आज सौरभ चार्टर्ड अकाऊंटंट होऊन एका बहुराष्ट्रीय कंपनीत नोकरी करतो आहे. तो फ्रेंच अनुवादक म्हणून नोकरी करणाऱ्या त्याच्या पत्नीला, अदितीला घरकामात मदत करतो. मिहीर एमबीबीएस झाला. आता एमडीची तयारी सुरू आहे.
मुलींनी शिकून उत्तम करिअर केलं पाहिजे, असा त्यांचा दृष्टिकोन आहे. प्रियांका रेड्डीची बातमी आल्यावर मिहीर खूप अस्वस्थ झाला. "हिम्मतच कशी होते यांची? किती घाणेरडी, बेकार वृत्ती आहे ही. कडक आणि कठोर शिक्षा लगेच व्हायला हवी या गुन्हेगारांना," असं म्हणत तरूण रक्त सळसळलं. सौरभ म्हणाला, " हे फार घाणेरडं आहे. भयंकर आहे. ह्याने देशाची प्रतिमाही किती वाईट होते."
दोघांनाही मित्र मैत्रिणी आहेत. कधीतरी बाहेर फिरायला, जेवायला जाणं वगैरे अगदी नॉर्मल मैत्रीचं नातं आहे. एकमेकांना मदत करणं हे अगदी सहज होतं. पण एकूणच आजच्या कॉर्पोरेट जगात मुलगे आणि मुली यांचं वागणं थोडं अधिक स्वैर होताना दिसतंय, असं सौरभचं मत आहे.
माझ्या रेडिओतल्या कामाबद्दल दोघांनाही आदर, प्रेम आहे. सौरभ तर गमतीत एकदा म्हणालाही होता, I am proud of you.
ह्या दोघांच्या वाढण्या घडण्यात बालमोहन शाळा, चाळ कम ब्लॉक मधला उत्तम शेजार हे सारंच मोलाचं आहे. हे सगळं लिहिणं खूप आनंदाचं आहे.
- नेहा खरे
माझ्या रेडिओतल्या कामाबद्दल दोघांनाही आदर, प्रेम आहे. सौरभ तर गमतीत एकदा म्हणालाही होता, I am proud of you.
ह्या दोघांच्या वाढण्या घडण्यात बालमोहन शाळा, चाळ कम ब्लॉक मधला उत्तम शेजार हे सारंच मोलाचं आहे. हे सगळं लिहिणं खूप आनंदाचं आहे.
- नेहा खरे
No comments:
Post a Comment